Vier lange jaren hebben de fans erop moeten wachten, maar nu komt hij eraan, de nieuwe Hazmat Modine. De crowdfunding-campagne, die de komst van deze plaat aankondigde werd opgestart in maart 2018 en de release was oorspronkelijk voor de herfst van vorig jaar bedoeld, maar werd, om mij onbekende redenen, telkens weer verschoven. Maar: geduld wordt dus beloond en we kunnen vanaf nu volop oefenen om de songs van deze nieuweling uit het hoofd te leren tegen de dag van Duvel Blues, waar ze het geweldige idee hadden Hazmat Modine op de affiche te plaatsen.

Ik heb zo’n stil vermoeden dat het concert van die gasten, in juni 2017 in de Roma, beslissend is geweest voor de programmator van Duvel blues en gelijk heeft-ie: dat geweldige concert was namelijk niet veel minder dan een soort podium-repetitie van de tracks die vandaag op de nieuwe plaat staan en dat was best wel een verrassende ervaring. Doorgaans ga je een groep bekijken nadàt ze een (nieuwe) plaat uit heeft, hier verliep het dus omgekeerd: de eerste keer dat ik de plaat hoorde, ging me bij elke track een soort lichtje-van-herkenning op, wat dan weer betekent dat het Roma-concert serieus wat indruk moet nagelaten hebben. Dat ik, twee jaar na datum, de nummers herken, als ik de plaat draai, dat vind ik redelijk bijzonder, al zegt dat meer over de songs dan over mijn geheugen…

De plaat opent met wat wel eens een nieuwe “signature-song” zou kunnen gaan worden: er zijn de gekende blazers en het onmiskenbaar naar New Orleans verwijzende drumwerk, maar wat bijzonder klinkt aan deze song en, zoals later zal blijken een aantal andere, is de inbreng van Balla Kouyaté op balafon, die West-Afrikaanse versie van de marimba. Die brengt een heel eigen klankkleur mee, die je als luisteraar willens nillens aan Taj Mahal doet denken. In mijn waardenschaal is dat helemaal niet erg, integendeel: dit is wereldmuziek, zoals ze veel meer gemaakt zou mogen worden: elementen uit bepaalde regio’s samenbrengen en ervoor zorgen dat ze toch nog goed samenklinken. Die “Crust of Bread” heeft dat allemaal: de stemmen van Wade Schuman en Erik de la Penna, het fluitje -dat weer naar de Mississippi-delta verwijst, de gitaar die haasje-over speelt met de balafoon en de blazers die daar doorheen buitelen…dit is Hazmat Modine, zoals ze op hun best klinken.

Dan volgt de titelsong, waarin de resonator en de banjo-gitaar de hoofdrol opeisen en een redelijk psychedelische tekst met veel nauwelijks te snappen rijmen gedebiteerd wordt, terwijl voor “Be There” resoluut de soul-aanpak gekozen wordt. Al mag je er ook daarbij niet zomaar van uit gaan dat de band enig kopieerwerk verricht. Nee, dat is niet hoe het werkt bij Hazmat Modine: ze maken sowieso van elk “geleend” onderdeel een aandeel in een nieuw klinkende cocktail, zodat je eigenlijk nauwelijks verbaast bent, als je een geweldige harmonicapartij hoort opstijgen uit wat voor de rest een mix is van New Orleans-funk en Memphis Soul. In “Hoarder” komt dat allemaal nog mooier bijeen. Een “hoarder” is een hamsteraar, iemand die allerlei dingen bijhoudt, omdat ze misschien ooit nog eens van pas kunnen komen: de balafonsolo, in combinatie met de trombone…dat doet je helemaal aan de “vodden-en-benen”- roepers uit je jeugd terugdenken en het is Hazmat Modine ten voeten uit: dingen, die op het eerste gezicht niks met elkaar te maken hebben, worden hier tot een heerlijk geheel aaneengesmeed. De eenzaamheid van de “Lonely Man”, wordt letterlijk naar beeldvorm omgezet, door de combinatie van de stem, de blazers en de harmonica met de balafon. Zelden de notie “audio-visueel” zo perfect in een liedje gevat geweten….

Voor “Lazy Time” wordt samengevat met Son of Dave, de Canadese Brit die eigenlijk Benjamin Darvill heet en ooit één van de gezichten was van Crash Test Dummies. De jongste jaren legt hij zich vooral toe op harmonicablues en hier debiteert hij schitterende beatbox-passages, die heerlijk vervolledigd worden door gospelstemmen, die de titel van de song alle eer aandoen. “In Our Home” is dan weer de song, die misschien het meest het thema van de plaat in de verf zet: die handelt namelijk over leven en dood, sterfelijkheid en menselijkheid en als je de tekst van dit nummer erbij neemt en tegelijk de klagende harmonica tegen de blazers hoort optornen, dan heb je heel veel “condition humaine” in één song. Het trio “Ain’t Going That Way”/“Dark River”/“Delivery Man” biedt opnieuw veel speelruimte aan Kouyate en zijn balafon, al krijgt die met de trombone van Reut Regev, de tuba van Joseph Daley en de percussie van Tim Keiper tegenspelers van formaat over de vloer en eindigt “Delivery Man” regelrecht in de Balkan. Afsluiter “Extra-Deluxe-Supreme” kenden we al even en op deze plaat krijgt die nog een leuke kompaan in de vorm van “The Sound-Check in China”, een opname die Wade Schuman met z’n smartphone maakte en die die aangevuld wordt met straatgeluiden van een nootjesverkoper , hondengeblaf, kikkergekwaak en een suikerriet-pers, allemaal opgenomen in India en hier naadloos in de sound-check ingelast.

Resultaat: deze vierde Hazmat Modine is, zo heb ik toch het gevoel, de beste tot nu toe: met de toevoeging van Afrika aan hun wereldmuziek, is het gezelschap dat niet toevallig in New York huishoudt, maar zeer graag en zeer vaak in Europa komt spelen, meer dan welke andere band ook, helemaal uniek in zijn soort geworden. Dat belooft voor de komende tournée. En dat we dat in onze eigen achtertuin mogen meemaken, dat is een heus cadeau om naar uit te kijken. Mocht dan Steven De Bruijn nog mee op het podium kruipen, zoals bij de vorige twee passages van de band, dan wordt dat weer een feestje om voor de rest van het jaar op verder te teren. Maar, zoals gezegd: begin alvast met het herhaald beluisteren van deze plaat, zodat u uit volle borst kan meezingen, daar in Puurs!

(Dani Heyvaert)